ورق می خورد شب  ، با پنجه ی تقدیر در باران

ومی رقصید عطر ِ کال ِ  کاج  ِ پیر در باران

نگاه ِ بـِرکه  ، سرشارازتب ِ  رویای وارونه

ومی رویید از ژرفای آن تصویر در باران

میان  ِ چشم ها مانده ست سرگردان  ، هزاران سال

 
خمار ِ خواب های خیس وبی تعبیر در باران

دل ویک گوشوار ِ کاغذی ، انگیزه ی بودن

ومن  ، باران ندیده  ، دختری دلگیر  د ر باران

صدای خیس ِ مردی درگلوی تار می روئید

کسی مثل خودم، مثل خودش درگیر در باران

به جرم  ِ بی گناهی ،  دارهای چشم ها می دوخت

به سرتاپای من ،  یک درد ِ دامنگیر در باران

غمی کم کم خودش را دررگ ِ  دیوانه ام می ریخت

جنون بود وتب ِ  رقاصی  ِ زنجیر در باران

جنون بودآن شب وآئینه ای صد پاره دردستم

ومن حل می شدم با آیه ی تکثیر  در  باران